Dagboek dag 5
Vanmorgen mochten de zeilers een half uurtje langer blijven liggen. Ze waren erg moe van de intensieve zeildag van gister.
Bij het opstaan hadden we een verrassing. Trainer Bruno kwam tevoorschijn uit zijn tent. En deed een speciale Safari workout.
De eierkoeken die bij het ontbijt geserveerd werden met smaak opgegeten. Net als de volkoren boterhammen, die worden hier in grote getale gegeten.
Helaas stond er vanmorgen erg weinig wind, eigenlijk helemaal geen wind. Daarom zijn de jeugdzeilers theorie gaan doen. De optimist zeilers hadden een chill-ochtend. Ze mochten kiezen, armbandjes knopen of krabben vangen. De meeste zeilers lopen nu rond met een prachtig armbandje, of handvat aan hun tonnetje.
Na de middag met een heerlijk broodje knakworst konden de zeilers gelukkig het water op, want uit het niets kwam er wind!
De Optimist zeilers gingen een baantje varen en daarna halve wind knallen over de golven.
De drie jeugdzeilers zijn onder begeleiding van Roel in zijn eigen boot, en Yoeri in de rib het water op gegaan. We horen hen al een aantal dagen klagen over spierpijn, en vandaag werd er niet beter op.
Vanavond aten we een een heerlijke pasta spinazie gemaakt door Bruno en Jip, met als toetje vla.
En deze stevige maaltijd was wel nodig, want er was een dropping.
Maar voor dat de zeilers geblinddoekt werden kregen ze deel twee van de twee nieuwe op kamp, Roel en Jip. Gisteren hebben ze het spel Sjoebidoe gespeeld (vraag maar aan jullie kinderen wat dit is) vandaag mochten ze elkaar geblinddoekt voeren met vla en slagroom. Dit tot grote hilariteit van de zeilers, vooral toen de hint werd gegeven om elkaar aanwijzingen te geven en Jip antwoordde: Ik ben hier… waar ben jij?!
De dropping was weer een groot succes met als beloning broodjes bakken boven de BBQ op de pier. De zeilers van Annemijn en Iris zagen plots, tijdens een spannend verhaal een zeehond zwemmen. Dit was toch wel een hoogtepunt.
De jeugdzeilers waren erg ver weg gedropt. Met gelukkig een GPS tracker, zodat ze goed in de gaten gehouden konden worden. Met zelfs fluoriderende vestjes aan liepen ze van het Haringvliet, via Middelharnis, Dirksland naar Herkingen terug. Een hele tocht! Maar ze hebben het succesvol volbracht.
Het was heel snel stil op het kampterrein. Dit kwam misschien door het spannende verhaal van Carlijn en Bruno over zijn eerste dropping bij het Zwarte Wout!
De zeilers durfde namelijk niet eens meer alleen naar het wc gebouw om hun tanden te poetsen.
